Ik ben het eigenlijk eens met veel van dit, vooral dat "lenen is gebaseerd op vertrouwen." Het verschil is hoe dat vertrouwen wordt uitgedrukt. Aave codeert vertrouwen op het protocolniveau en gebruikers vertrouwen op Aave's governance, zijn risicomanagers en zijn parameters. Daarom is het stabiel en voorspelbaar. Maar diezelfde structuur beperkt hoe risico kan worden geprijsd of gepersonaliseerd. Morpho verschuift dat vertrouwen naar buiten in een markt van curatoren. Het verwijdert het vertrouwen niet; het modulariseert het. Je kiest wie je vertrouwt, op basis van transparantie en prestaties. Dat is rommelig, ja, maar ook krachtig omdat het weerspiegelt hoe kredietmarkten in de echte wereld werken. Het argument van besmetting is eerlijk. Samengevoegde liquiditeit en overlappende curatoren kunnen risico's vergroten tijdens paniek en daarom zal goede segregatie, on-chain analytics en gestandaardiseerde vault-disclosures cruciaal worden. Maar zeggen "gebruik gewoon Aave" mist het bredere punt. Zowel Aave als Morpho zijn twee uiteinden van hetzelfde spectrum > de ene optimaliseert voor veerkracht door standaardisatie, > de andere voor flexibiliteit door specialisatie. Geen van beide modellen vernietigt vertrouwen. Ze beslissen gewoon waar het zou moeten leven.