Mijn zoon kwam thuis met een Pre-K rapport; ik las het en was enthousiast. Mijn man las het en was verbijsterd. Ik las het en concentreerde me op de zinnen die er echt toe doen: “Hij blinkt snel uit in al zijn wiskundeopdrachten en heeft de wiskunde- en leesconcepten die gepresenteerd zijn, meester gemaakt.” Mijn man richtte zich op de extra volle pagina met opmerkingen over “sociale emotionele groei” en keek de hele tijd verward. “Wat betekent dit allemaal?” “Niets,” zei ik. “Negeer het.” En die avond legden we aan onze zoon de les uit die hem door zijn leven gaat helpen: “Mensen tolereren veel dingen als je uitstekend bent in wiskunde. Je bent zo goed in wiskunde. We zijn trots op je.” En dat was het. Er zijn vandaag veel belangrijke berichten die viraal gaan over de tragedie van jonge mannen. Het bestrijden van de systemen die hun natuur willen vernietigen begint thuis, en het begint jong. Het kan me niets schelen wat de “sociale emotionele groei” van mijn zonen is, omdat ik weet welke waarden we hen bijbrengen. Ze vertellen wat echt belangrijk is, begint bij papa en mama. Het gezin kan een toevluchtsoord zijn van al die onzin. Het vereist constante waakzaamheid, maar het is de eerste stap in het voorbereiden van hen op de gekte buiten.

Voor wat het waard is, we houden van de katholieke school en de leraren van onze kinderen. De staat vereist deze beoordelingen, wat weer een les is: je kunt nooit volledig uit het systeem stappen, maar je kunt je wel richten op de dingen die er toe doen.

Te veel van jullie zien een jongen die goed is in wiskunde en slecht in "kringtijd" en bewijzen mijn exacte punt. "Veel dingen" betekent niet dat hij een monsterkind is - het verwijst naar een scala aan verschillen die uit jongens worden geslagen als "tekortkoming", "vreemdheid" of "hyperactiviteit", waar staatsbeoordelingen naar op zoek zijn als ze vier zijn. Veel goede ouders met een actieve of andere kind worden naar de dokter gestuurd en komen terug met een ADHD-diagnose en medicijnen. Jongens prijzen voor de dingen waar ze goed in zijn is goed, en het negeren van de dingen die ze langzaam leren is een belangrijk onderdeel van het opvoeden van jongens.

Eindelijk, hier is het beste opvoedboek dat niemand heeft gehoord, maar dat iedereen zou moeten lezen: de geweldige Thomas Sowell sprak als eerste over de genderverschillen in de vroege kindertijd en hoe schadelijk het kan zijn om te focussen op de "laatheid" van jongens in plaats van op hun unieke gaven. Sterk aanbevolen voor ouders van jongens en ik wens alleen dat hij meer had geschreven.