Ik hou ervan hoe @Casey Neistat per ongeluk uitlegde waarom we allemaal samen alleen kijken in de onderstaande clip. Zijn trechtertheorie is juist, maar hij mist het feit dat we niet alleen oneindige content hebben, maar ook oneindig GOEDE content, en dat is eigenlijk erger omdat er nu geen gedeeld referentiepunt is voor wat "goed" zelfs betekent. Tom Hanks was niet speciaal, hij was gewoon overal. Vroeger dachten we dat schaarste = kwaliteit was en die verwarring creëerde cultuur. Ik herinner me dat Casey per ongeluk vloggen revolutioneerde in 2015. Toen kopieerden tienduizend kinderen hem, maar ze keken niet naar elkaar; ze creëerden allemaal hun eigen Casey-universum in isolatie, denkend dat ze deel uitmaakten van het cool maken van crash-zooms. Nee, Casey deed dat. Het algoritme loste engagement op, maar vernietigde coherentie. We kijken allemaal precies naar wat we willen, wat betekent dat we alleen kijken. Zelfs wanneer miljoenen hetzelfde kijken, weten die miljoenen niet dat ze bestaan. Ik betwijfel of toekomstige generaties ooit _iedereen_ op school zullen ervaren die over dezelfde film praat, omdat er geen "dezelfde film" meer is. Ze zullen betere content/oneindige content perfect-voor-hen content hebben, maar ze zullen het alleen hebben. De bodem van Casey's trechter was vroeger die "gedeelde culturele momenten" waar de samenleving plaatsvond. Nu is er geen bodem, alleen maar oneindig vallen door oneindige content voor altijd.