Mijn zorgen over het voorstel van Uniswap Labs: Hoewel ik de inzet van Hayden en Uniswap Labs waardeer om de aandacht opnieuw te richten op het Uniswap-protocol, en hoewel dat misschien de juiste richting voor hen is, vind ik dat het voorstel niet leidt tot de beste uitkomst wanneer het breder wordt toegepast op DeFi en andere DAO's. Wanneer een DAO een echte behoefte heeft aan gedecentraliseerde besluitvorming, en dit is doorgaans het geval voor protocollen met actieve parameters die moeten worden aangepast aan veranderende marktomstandigheden, zoals leningsprotocollen zoals Aave, wordt gedecentraliseerd bestuur essentieel voor de veerkracht van het protocol. Veerkracht is de belangrijkste reden waarom veel gebruikers en integrators Aave vertrouwen, en waarom Aave een van de meest vertrouwde DeFi-protocollen is geworden. De DAO heeft een vooraf goedgekeurd, multi-stakeholder proces dat ervoor zorgt dat er geen rommelactiva worden genoteerd en dat het protocol niet meer risico's aangaat dan het zou moeten. Deze aanpak is bewezen in meerdere marktcycli, van de FTX-crash en Terra Luna tot verschillende berenmarkten, de recente Black Friday en de gebeurtenissen van vorige week in DeFi. Gedecentraliseerde besluitvorming kan heel goed werken wanneer belanghebbenden voldoende huid in het spel hebben en verschillende expertise, waardoor ze voorstellen kunnen valideren en elkaar in toom kunnen houden. Ten tweede betekent echte veerkracht ook dat als een belanghebbende uit de vergelijking wordt verwijderd, het protocol nog steeds moet overleven, blijven groeien en kansen moet creëren voor nieuwe belanghebbenden om binnen te komen. Als er een echte behoefte is aan veerkracht, werkt gedecentraliseerde besluitvorming alleen wanneer er voldoende onafhankelijke belanghebbenden zijn. Zonder onafhankelijke belanghebbenden is er geen echte decentralisatie en geen veerkracht. In plaats daarvan wordt de besluitvorming geconcentreerd, wat enkele punten van falen creëert. Om onafhankelijkheid te vestigen, moet elke belanghebbende opereren als zijn eigen bedrijf, met zijn eigen visie, missie en balans. Afstemming kan nog steeds worden behouden door ervoor te zorgen dat alle onafhankelijke belanghebbenden huid in het spel hebben. De beste manier om zowel onafhankelijkheid als afstemming of huid in het spel te waarborgen, is door een bedrijf op te bouwen dat ofwel het protocol gebruikt en helpt zijn marktaandeel te vergroten, of diensten aan het protocol levert. Dit werkt omdat het het meest kapitalistische en prikkelafgestemde scenario binnen een DAO creëert. Ik ben optimistischer over het eerste pad dan over het tweede, voornamelijk omdat het moeilijk is om een bedrijf op te schalen dat afhankelijk is van een enkele DAO. Een dienstverlener zou doorgaans meerdere vergelijkbare protocollen moeten ondersteunen, wat belangenconflicten kan introduceren. Ik geloof dat als een DAO afhankelijk is van één kernentiteit, de uitkomst veel minder efficiënt is. De entiteit krijgt te veel invloed op het protocol, wat de concurrentie tussen dienstverleners vermindert en resulteert in hogere kosten voor de DAO. Als dienstverleners en labteams zich niet richten op het bouwen van bedrijven bovenop het protocol, wordt de DAO afhankelijk van derden met een zwakkere afstemming. Dit kan ertoe leiden dat het onderliggende protocol gecommodificeerd wordt. Als het protocol volledig wordt geabstraheerd door de applicatielaag, heeft een derde partij weinig reden om zich om afstemming te bekommeren wanneer het eenvoudigweg meerdere vergelijkbare producten kan ondersteunen en de goedkoopste optie kan kiezen. In tegenstelling tot het hebben van meerdere belanghebbenden die succesvolle bedrijven bovenop een protocol bouwen, met echte huid in het spel, creëert veel sterkere afstemming. Sommigen kunnen beweren dat een labentiteit deze diensten eenvoudig voor de DAO zou kunnen bouwen. Echter, in dat geval wordt het moeilijk voor een dergelijke entiteit om te concurreren met bedrijven die opereren in werkelijk competitieve kapitalistische markten. Deze aanpak zou waarschijnlijk resulteren in middelmatige producten die worden overtroffen door gecentraliseerde teams met minder bestuursbeperkingen. Het loopt het risico de labentiteit te veranderen in een subsidie-gedreven organisatie met bestuurslasten, waardoor het een minder competitieve acquisitielaag voor het protocol wordt. In tegenstelling tot een model waarin afgestemde dienstverleners bedrijven bouwen die worden aangedreven door het protocol, leidt tot een hoger marktaandeel, meer concurrerende producten, hogere vergoedingen voor het protocol en meer waarde voor tokenhouders. Protocollen zijn bedoeld om bedrijven en producten te ondersteunen en het hoogste mogelijke marktaandeel na te streven, en de beste manier om dat te bereiken is door een volledig competitieve en kapitalistische aanpak. Een ander belangrijk punt is waarom de DAO zichzelf zou beperken tot het vertrouwen op een enkele kernentiteit wanneer het in plaats daarvan gediversifieerde en afgestemde inzetten met meerdere teams zou kunnen plaatsen. Ook, waarom zou de DAO de acquisitielaag moeten sponsoren en het risico van durfkapitaal op zich moeten nemen om dat te doen? Deze rol zou moeten toebehoren aan dienstverleners of entiteiten die bedrijven bovenop het protocol bouwen, met hun eigen balans. De DAO en het protocol zouden zich primair moeten richten op protocolontwikkeling en kostenbeheer om de hoogste uitkomst voor tokenhouders te waarborgen.