Na poważnie: Mentalność "wieży z kości słoniowej" jest wszystkim, co jest nie tak z rozwojem blockchaina, i to właśnie powstrzymało Ethereum, podczas gdy takie łańcuchy jak Solana osiągają lepsze wyniki. Na Solanie mamy szczęście, że mamy deweloperów takich jak @deanmlittle, którzy rzeczywiście korzystają z łańcucha na co dzień i wprowadzają pomysły oparte na rzeczywistych ograniczeniach i wzorcach użytkowania. Dlatego jestem zaskoczony, że widzimy trzeci SIMD dotyczący czynszu, gdy przytłaczająca większość, od budowniczych rzeczywiście dostarczających produkty po głównych deweloperów IBRLing łańcuch, zgadza się, że obecna implementacja jest błędna. Społeczność w dużej mierze zjednoczyła się wokół prostszego podejścia: po prostu obniżcie czynsz i przetestujcie, czy wzrost stanu jest rzeczywiście dobrem elastycznym. Logika tutaj jest odwrotna. Ten SIMD proponuje skomplikowane mechanizmy ograniczające wzrost stanu jako warunek wstępny do obniżenia kosztów czynszu. Ale dlaczego rozwiązujemy problem, którego nie udowodniliśmy, że istnieje? Jeśli czynsz jest dobrem nieelastycznym, co oznacza, że popyt na stan jest napędzany przez wartość aplikacji, a nie wrażliwość na cenę, to stan nie rozszerzy się znacząco tylko dlatego, że uczynimy go tańszym. Racjonalne podejście to: najpierw obniżyć czynsz, obserwować, co się stanie z wzrostem stanu, a następnie zdecydować, czy potrzebujemy ograniczeń. Zamiast tego budujemy skomplikowane bariery dla hipotetycznej powodzi, która prawdopodobnie nie nadchodzi. To przedwczesna optymalizacja w najgorszym sensie, dodająca złożoność protokołu w celu rozwiązania teoretycznego problemu przed zweryfikowaniem, czy ten problem jest rzeczywisty. Moim osobistym zdaniem wzrost stanu nie jest znacząco ograniczany przez koszty czynszu, jest ograniczany przez to, czy aplikacje są wystarczająco wartościowe, aby uzasadnić jakiekolwiek koszty.