Aangezien het het einde van het jaar is, wil ik graag iets schrijven over mijn vader, die op 20 april van dit jaar is overleden. Mijn vader, Takayoshi Kodai, was een kunstenaar die leefde in de wereld van de hedendaagse kunst. Hij was 87 jaar oud. De doodsoorzaak was longfibrose, maar ik denk dat het een rustige dood was, dicht bij ouderdom. In de laatste twee jaar kreeg hij de ziekte van Alzheimer en we hebben samen met mijn zus en de zorgmanager voor hem gezorgd. Hij had oorspronkelijk ook diabetes, maar door de voortgang van de dementie kon hij geen insuline-injecties meer zelf doen, en ik hielp hem daarbij. De symptomen vorderden zo ver dat hij zelfs vergat hoe hij zijn geliefde platenspeler moest bedienen, maar hij kon zijn dagelijkse leven toch nog enigszins volhouden. Ondanks dat, blijft het me bij dat hij de soundtrack van mijn 'Bare Knuckle II' naast zijn stereoset had staan en er altijd naar keek. Kort voor zijn overlijden zei hij: "Ik had niet gedacht dat het zo snel (in het leven) zou gaan." Die woorden blijven nog steeds sterk in mijn hart hangen. Mijn vader hield van klassieke muziek en jazz, en thuis klonken er altijd platen. De muzikale ervaringen die ik als kind heb opgedaan, zijn zonder twijfel de basis van mijn huidige muziek. Zijn karakter was ontzettend vriendelijk, en als ik hem muziek liet horen, zei hij alleen maar lovende dingen. Toen ik klein was, voelde dat soms een beetje als vleierij, en ik wilde oprecht zijn mening horen. Toen ik begon met het maken van game muziek, zei hij: "Game muziek zal in de toekomst zeker gewaardeerd worden. Jouw tijd komt eraan, Yuu-chan." Dat was een grote aanmoediging voor me op dat moment. Mijn vader leek alleen maar goed te zijn in schilderen en vriendelijkheid, maar hij begreep mijn muziek diep. Het idee dat ik nooit meer over muziek met hem kan praten, maakt me verdrietig. Aan mijn vader. Dank voor de vele muziek en de vele vriendelijkheid.😊