Istnieje populacja utalentowanych twórców, którzy są niedostrzegani, ponieważ rozumieją rzeczy wykraczające poza próg pewności (po którym im więcej wiesz, tym bardziej zdajesz sobie sprawę, że nie wiesz o tym) więc jedynymi osobami mówiącymi i piszącymi na dany temat są głośni, pewni siebie, komercyjnie nastawieni ludzie, którzy znają tylko połowę (lub mniej) tego, o czym mówią. To nie jest tak, że twórca z iskrą w butelce nie chce zarabiać pieniędzy lub jest zbyt bohemski, awangardowy czy głupi, by znaleźć sposób na to, by to zrobić, to raczej wiedzą, że to, do czego ich talent jest skierowany, w całości, jest tak wielkie i piękne, że próba przetłumaczenia tego na ludzki język wydaje się niemożliwa, a spłycenie tego lub zdemokratyzowanie w jakikolwiek sposób wydaje się bluźnierstwem. To nie jest tak, że wierzą, że kapitalizm jest zły czy coś w tym stylu, ale ponieważ każda próba przekształcenia tego, co rozumieją, w formę nadającą się do sprzedaży, publiczną, dostrzegalną rani ich duszę, wiedząc, że nie będzie to nawet bliskie prawdy.