De obstakels die ik de afgelopen jaren heb ondervonden, zouden me moeten beëindigen, maar op geen enkel moment heb ik serieus overwogen om op te geven. In het spel blijven was de enige optie, omdat ik precies wist waarom ik het spel speelde. De route veranderde, maar de bestemming niet. In tegenstelling tot een vorig leven in een kantoorkubus, dat ik niet alleen uit angst koos, maar ook niet kon rechtvaardigen om te verlaten vanwege die angst. De baan zelf was zelfs niet zo moeilijk. Ik had het toen zoveel gemakkelijker in termen van hoeveel hersenkracht ik moest gebruiken, maar ik stond nog steeds elke dag op het punt om in te storten. De kleinste verkeersdrukte tijdens het rijden van en naar kantoor deed me mijn hele bestaan in twijfel trekken. Zelfs het moeten nemen van 10 minuten extra werk zou me volledig in een interne woede storten, en het was allemaal omdat ik mezelf had verraden door mijn ware verlangens te onderdrukken. Omstandigheden doen er nooit zoveel toe als intentie. Kleine obstakels kunnen je vernietigen, terwijl grote verliezen je paradoxaal genoeg kunnen energie geven. Het hangt allemaal af van hoe sterk en puur de reden is waarom je hier bent.