Alyssa Milano zegt dat ze haar borstimplantaten heeft verwijderd om "valse verhalen" af te schudden en haar "authentieke zelf" terug te winnen. Je zou om deze uitspraak kunnen lachen, misschien zelfs denken dat het narcistisch is. Maar dat is het niet. Luister even naar me. Ze zegt: "Vandaag laat ik die valse verhalen los, de delen van mij die nooit echt delen van mij waren. Ik laat het lichaam los dat seksualiseerd was, dat misbruikt werd, dat ik geloofde dat nodig was om aantrekkelijk te zijn; om geliefd te zijn; om succesvol te zijn; om gelukkig te zijn. Vandaag ben ik mijn authentieke zelf. Vandaag ben ik vrij." Weet je wat? Goed voor haar. Dit is positief, en ze moet daarvoor geprezen worden. Het kan me niet schelen dat ze krankzinnige dingen over Trump heeft gezegd of haar verstand heeft verloren tijdens COVID. Wat ze hier doet, wat ze hier zegt, heeft eigenlijk zin. Het is moedig, en het is ook geen afwijzing van vrouwelijkheid of schoonheid. Het is niet lelijk. Het is niet woke. Het is niet alleen persoonlijk. Het is een afwijzing van een industrie die draait op gefabriceerde onzekerheid. Hollywood verkoopt vrouwen het verhaal dat hun lichamen nooit genoeg zijn. De schoonheids- en cosmetische chirurgie-industrieën profiteren hiervan—eerst door de standaard te creëren, daarna door te profiteren van elke poging om eraan te voldoen. Het creëert een druk die elke vrouw dwingt om te voldoen, of ze het nu weten of niet. De prikkels zijn duidelijk: hoe meer vrouwen geloven dat ze ontoereikend zijn, hoe meer geld er te verdienen is met upgrades, filters, implantaten, injecties en eindeloze producten. Elke "oplossing" genereert nieuwe afhankelijkheden, nieuwe onderhoudskosten, nieuwe inkomstenstromen. Het resultaat is een cyclus waarin het individu nooit wint. De markt wint altijd. En de schade die het aan vrouwen toebrengt, is moeilijk te begrijpen. Het laat vrouwen zich ontoereikend voelen, zelfs zichzelf haten. Het maakt dat sommigen volledig voor plastische chirurgie gaan, en anderen zich gedwongen voelen het te verwerpen door zichzelf opzettelijk lelijk te maken. De woke afwijzing van schoonheid is een reactionaire reflex die vrouwen dwingt hun lichamen te bedekken met piercings en tatoeages en zichzelf lelijke feministische kapsels te geven. Maar net als het systeem waartegen ze reageren, is het ook kunstmatig. Een gefabriceerde look die zegt "kijk naar mij, ik ben deel van de tegencultuur." Het is niet-authentiek. Alyssa Milano die daar breekt, is significant. Dit is niet zoals afvallen na verwennerij. Het is weigeren om door te gaan met betalen in een systeem dat je vertelt je waarde te fabriceren. Ze heeft afgetrokken in plaats van toegevoegd, en door dat te doen, heeft ze de oplichterij blootgelegd: je hebt de apparatuur niet nodig om heel te zijn. Dat is het punt. Authenticiteit is aftrekken. Het is het doorknippen van het lawaai van een industrie die is ontworpen om mensen in producten te veranderen. Milano's beslissing is een vrouw die wegloopt van een racket dat gedijt op het in oorlog zijn met zichzelf. En het is een herinnering: de enige vrijheid die wordt aangeboden, is de soort die je voor jezelf terugneemt.