Een van mijn favoriete dingen aan NYC is dat het een paradox is. De dichtstbevolkte stad in Amerika, maar geeft je ook de meeste privacy. De rijkste stad in Amerika, maar het is moeilijk te zeggen wie er echt geld heeft. Zie een herenhuis in een populaire buurt. Geen idee of iemand het hele gebouw bezit, of dat ze een studio huren in een van de appartementen. Het kan miljoenen waard zijn of geprijsd zijn op $2k/maand. Cool hoe dan ook. Ze zien er allemaal hetzelfde uit van de buitenkant en in het voorbijgaan, dus niemand geeft om je te storen. Iedereen richt zich op zijn eigen leven. Kijk om je heen. Je weet niet of de man op de Citi bike een 8-cijferige oprichter is of een instapniveau analist. Er zit een oudere man in een pak naast een jongere man in een shirt en trainingsbroek. Wie is de rijke? Misschien beiden of geen van beiden? Niet te zeggen, wie geeft erom, en nogmaals, het doet er niet toe. Iedereen loopt ergens naartoe. Iedereen heeft plaatsen om naartoe te gaan. Geen status is de standaardstatus. De stad is altijd in beweging, waardoor iedereen zich klein voelt op de beste manier. In andere steden laat iemand misschien zien dat hij een 911 heeft in plaats van een Camry. Een huis in de heuvels omringd door camera's in plaats van een niet-afgesloten buitenwijk. Maar in NYC ben je gewoon een deel van de samenleving zoals iedereen. Probeer aandacht te trekken, niemand heeft echt de tijd of interesse om het je te geven. Iedereen heeft zijn eigen idee van status, dus je stopt met proberen om bij de Joneses bij te blijven omdat ze niet bestaan. Mensen zijn daar om hun eigen doelen na te streven en voor altijd te groeien. Wees schandalig rijk, een beetje rijk, of niet zo rijk. Wees wie of wat je wilt zijn. Ontvang dezelfde toegang tot de energie van de stad, ongeacht wie je bent. Voel je altijd een deel van de stroom van de samenleving op elke stap van je persoonlijke reis. Wees jezelf.