Gedachten... Dit afgelopen weekend had ik met mijn vrouw en twee van haar familieleden, ~25, diner. Ik kan niet tegen oppervlakkige gesprekken, dus vroeg ik ze iets interessanters: hoe onafhankelijk zijn jullie? Ze antwoordden snel, bijna in competitie om te bewijzen wie niemand nodig had. Dat antwoord verraste me niet. De cultuur heeft "onafhankelijkheid" zo agressief in mensen gebrandmerkt dat het nu een ereteken is. Iedereen wil laten zien hoe weinig ze op anderen vertrouwen. Maar wat ik heb gerealiseerd is dat afhankelijk zijn een cheatcode is. Het is de reden dat ik door de moeilijkste delen van het leven ben gekomen en de reden dat ik de beste delen heb ervaren. Je komt niet ver alleen. Alleen staan is kwetsbaar. Ik heb mijn hele leven op mensen vertrouwd. Mijn ouders. Mijn vrienden. Een mentor. Mijn vrouw. Op een dag zal ik op mijn kinderen vertrouwen. Elk van die verbindingen heeft mijn leven rijker gemaakt. Ze maakten me sterker, niet zwakker. En het werkt twee kanten op. Mensen die op jou vertrouwen is net zo krachtig. Het dwingt je om te groeien, om aanwezig te zijn, om gewicht te dragen dat je scherpt. Er is een diepe voldoening in het weten dat iemand op je kan leunen zonder twijfel. ...