Ouders in Azië lijken in wezen, ongeacht hoe uitstekend of sterk hun kinderen zijn als ze volwassen zijn, altijd te proberen hun kinderen te begeleiden en op te voeden. Verschillende vrienden hebben deze verwarring. De waardevolle dingen, zoals het verbeteren van cognitie, goed onderwijs en ondersteuning in de carrière, kunnen ze hun kinderen echter niet geven. Maar als het gaat om alledaagse zaken en gewoonten, het kiezen van een partner, enzovoort, willen ze wel aanwijzingen geven, proberen ze te controleren en op te voeden 🤡 Ik vraag me af of betere gezinnen ook zo zijn.