Bobo gaat werken in een andere stad, ik kijk alleen de late voorstelling van Avatar 3, kom terug naar het hotel in de regen, bestel eten, en mijn gedachten glijden naar de leegte. Als mijn leven een waarnemer had, zou die zeker denken dat ik een beetje geestelijk in de war ben, terwijl anderen grappige video's kijken tijdens het eten, denk ik terug aan het fantasie-universum van Outer Wilds terwijl ik een bao en gescheurde kip eet. Even had ik het gevoel dat ik te puur leefde, het enige verschil met de middelbare school is dat ik geen vrienden meer heb om deze onderwerpen mee te bespreken en te debatteren. Een keer, toen ik ruzie had met Becky, zei ik: kijk niet naar hoe ik zo en zo ben, ik ben eigenlijk heel aardig voor iedereen, maar dat is allemaal een act. Dat was echt niet verkeerd gezegd, zij twee houden ervan om mijn WeChat-handtekening na te doen, doen alsof ik op het podium sta tijdens een show en die zin opzeg. Het is best grappig, maar elke keer als ik lach, voel ik me ook een tijdje verdrietig, niet alleen omdat ik nooit meer terug kan naar de middelbare school, en niemand meer met me over deze 'serieuze onderwerpen' kan praten, maar vooral omdat ik altijd aan die eenzame tijd denk voordat ik een club op de middelbare school oprichtte. Nu weet bijna niemand dat ik ooit in een tijd leefde die helemaal niet bij mijn karakter paste.

Trouwens, terwijl ik artikelen over zwaartekrachtgolven las, ontdekte ik dat de naam van de Japanse supermarkt Aeon afkomstig is van het Oudgrieks "aion", wat de betekenis heeft van het einde van het universum na de hitte-dood.