Santa controleert zijn lijst eens per jaar. Grote technologieën controleren de jouwe elke seconde. Elke klik, elk bericht, elke betaling, elke pauze van je scherm. In de digitale economie van vandaag is jouw gedrag het product. En meestal heb je nooit echt ingestemd met de ruil. Dit is geen samenzwering in een kelder, het is een businessmodel. Platforms volgen ons om de betrokkenheid te optimaliseren. Bedrijven verzamelen gegevens om advertenties te personaliseren. Financiële rails registreren bewegingen om fraude te detecteren. Op het eerste gezicht klinkt het allemaal redelijk. Zelfs nuttig. Maar waar ligt precies de grens tussen gemak en surveillance? Wie kan er nog meer jouw salaris, jouw uitgavenpatroon, jouw donatiegeschiedenis, jouw nachtelijke zoekopdrachten zien? Wie bezit die informatie zodra deze jouw handen verlaat? En wie profiteert wanneer het weer van eigenaar verandert… en weer… en weer? De ongemakkelijke waarheid is dat de meeste mensen zich niet aanmelden om bekeken te worden, ze zien gewoon geen andere optie. Dit is waar het verhaal moet veranderen. Privacy hoeft geen isolatie te betekenen. Het hoeft systemen niet te verzwakken. En het hoeft zeker niet in de schaduw te leven. Technologieën zoals zero-knowledge proofs tonen een ander pad: een pad waar informatie kan worden geverifieerd zonder blootgesteld te worden. Systemen kunnen transparant en verantwoordelijk blijven zonder individuen in open boeken te veranderen. Voor bouwers betekent dit dat je niet hoeft te kiezen tussen naleving en bescherming van gebruikers. Voor instellingen betekent het dat je kunt moderniseren zonder overmatig te verzamelen. ...