To, co kobiety nazywają "obciążeniem psychicznym" i "pracą emocjonalną", to po prostu stworzony przez siebie niepokój, który nakładają na siebie, biorąc na siebie coraz więcej odpowiedzialności bez pytania. Następnie ta sama kobieta odwraca się i przedstawia ten narzucony sobie stres jako formę poświęcenia, wykorzystując to, aby sprawić, że jej partner poczuje się winny, jakby wszystko robiła sama w związku. Duża część presji pochodzi z impulsywnych, nieistotnych zadań, które tak naprawdę nie muszą być wykonane natychmiast ani wcale. Ale gdy stres przekracza osobisty próg, jest projektowany na ich mężów, jakby to była teraz ich powinność, aby to wchłonąć i naprawić. Co czyni to bardziej frustrującym, to niespójność. Kiedy naprawdę nie chcą czegoś zrobić, mogą wyraźnie i stanowczo powiedzieć nie. Ale gdy to ich własny umysł popycha do nadmiernego obciążania się, nagle staje się to "obciążeniem psychicznym" i pracą emocjonalną, którą ktoś inny ma zarządzać. W tym momencie to już nie jest odpowiedzialność, to staje się stworzonym przez siebie naciskiem, który teraz wpływa na ich zdrowie psychiczne, a następnie ich partner jest obwiniany za to, że tego nie naprawił. Mężczyźni są zasadniczo obwiniani za wyimaginowany problem.