Czuję się optymistycznie w kwestii współczesnej architektury. Wiele z tego, co sprawiało, że projektowanie było złe pod koniec XX wieku, wynikało z obsesji na punkcie masowo produkowanych materiałów budowlanych tamtych czasów: taniego betonu, wszechobecnych szklanych ścian kurtynowych oraz (co bardziej niedawno) metalowych lub kompozytowych paneli towarowych. Ogromne kształty bez ornamentacji pokazywały nową technologię, ale w sposób, który ostatecznie stał się dość wizualnie jednorodny i przytłaczający. Dziś wydaje się, że architektura o wysokim statusie koncentruje się na rzemiośle, niestandardowym frezowaniu i technologii projektowania, powrocie do niektórych tradycyjnych praktyk oraz kontekstowości. Kiedy jest to zrobione dobrze, jest to naprawdę piękne. Podobnie jak w początkowych dniach secesji, kiedy nowe materiały pozwalały na więcej dekoracji, a nie mniej, druk 3D, CNC i oprogramowanie projektowe umożliwiają bardziej przemyślaną ornamentykę i większą różnorodność wyrazu.