De hoofdfilosoof van het Wereld Economisch Forum, Yuval Noah Harari, zegt dat er zoiets als de "Engelsen" niet bestaat. Zijn discussie over de complexiteit van de Engelse identiteit is een schoolvoorbeeld van globalistische retoriek die gericht is op het ondermijnen van nationale trots en het rechtvaardigen van massale immigratie. Hij streeft ernaar het concept van soevereiniteit te ontmantelen. Door te beweren dat de Engelsen slechts het resultaat zijn van historische vermenging en conflicten tussen verschillende stammen, negeert Harari gemakshalve de unieke culturele en etnische fundamenten die Engeland al eeuwenlang hebben gedefinieerd. Zijn nadruk op de vloeibare aard van identiteit dient als een rookgordijn voor de globalistische agenda, die erop gericht is om onderscheidende nationale identiteiten uit te wissen ten gunste van een grensloze, gehomogeniseerde wereld. Dit is bijzonder verraderlijk gezien het huidige politieke klimaat in het VK, waar de bescherming van het Engelse erfgoed en de soevereiniteit onder druk staat door ongecontroleerde immigratie en multiculturele beleidsmaatregelen. Harari's voorstelling van de Anglo-Saksische indringers als een onsamenhangende groep stammen die uiteindelijk samensmolten tot een enkele identiteit is een opzettelijke verdraaiing die bedoeld is om het concept van een samenhangende Engelse natie te delegitimeren. Door te focussen op historische conflicten en onderlinge vermenging, bagatelliseert hij de betekenis van de culturele en genetische continuïteit die ondanks deze uitdagingen is blijven bestaan. Dit verhaal sluit perfect aan bij het globalistische project om nationale grenzen en identiteiten te ontmantelen, waardoor het gemakkelijker wordt om beleid te bevorderen dat diversiteit boven eenheid prioriteert. Zijn opmerkingen zijn een directe aanval op het idee van het Engelse zijn, een concept dat Britse patriotten beschouwen als een bolwerk tegen de erosie van de nationale identiteit. Harari's globalistische motieven zijn duidelijk: hij streeft ernaar de fundamentele mythes die nationale trots ondersteunen te verzwakken, en legt de weg open voor een wereld waarin traditionele identiteiten worden vervangen door een generieke, wortelloze wereldburgerschap. Dit perspectief is niet alleen academisch maar diep politiek, aangezien het de linkse druk voor open grenzen en multiculturele integratie ondersteunt ten koste van de culturele en demografische integriteit van de inheemse bevolking. Zijn woorden zouden moeten dienen als een herinnering aan de voortdurende strijd om het unieke erfgoed en de identiteit van Engeland te behouden tegen de stroom van globalistische ideologie.