Ik begin te geloven dat veel hoogpresterende ondernemers gedreven worden door dezelfde wond: een kind van binnen dat nooit genoeg was, dat leerde liefde te achtervolgen door prestaties. Mijn eigen jongere zelf, vooral de versie van mij die het verknalde in mijn 20s, heb ik jarenlang gestraft. Ik duwde hem, ik maalde hem, ik vertelde hem dat hij zijn waarde moest verdienen. Onlangs begon ik dat deel te helen. Ik vertelde hem dat hij eindelijk kan ontspannen. Maar nu zit ik vast met een vreemde vraag: als ik dat kind niet meer duw... hoe werk ik dan? Hoe creëer ik zonder zelfdruk om te zetten in brandstof? Ik probeer te leren hoe ik kan bouwen vanuit vrijheid en ruimte, niet vanuit zelfstraffing. Het is ongelooflijk moeilijk, maar ik heb het gevoel dat daar mijn beste werk zich bevindt.