Socialisme is een systeem dat zo perfect is dat het alleen kan functioneren als je alles negeert wat het doet. Het is een prachtig idee. Eerst eis je overvloed voor iedereen. Dan maak je de prikkels die overvloed creëren illegaal. Dan, wanneer dingen schaars worden, feliciteer je jezelf met het voorspellen van schaarste. Het is een wonder van cirkelredenering, zoals het afzagen van de tak waar je op staat en het een gedurfde sprong voorwaarts noemen. En de eerlijkheid. Mijn, de eerlijkheid. Iedereen krijgt gelijke uitkomsten, behalve de mensen die de leiding hebben, die de nobele last krijgen om te beslissen wat "gelijk" betekent en hoeveel minder je verdient. Ze vragen om opoffering, natuurlijk, maar alleen van anderen. De leiders zijn veel te essentieel om deel te nemen aan de gelijkheid die zij beheren. Het mooiste van alles is dat socialisme je bevrijdt van verantwoordelijkheid. Wanneer dingen misgaan, is het nooit de schuld van de planning. Het zijn de vijanden, de vernielers, de hamsters, het weer, de zon, de maan, of misschien de uitlijning van de getijden. Alles behalve het plan. Het plan is altijd foutloos. Het is de realiteit die het blijft teleurstellen. En vergeet de concurrentie niet. Die is er niet. Niet omdat socialisme rivalen elimineert door ze te overtreffen, maar omdat het rivalen elimineert bij decreet. Niets verbetert de kwaliteit zoals het illegaal maken van verbetering. Ja meneer, als je een systeem wilt waar je alles kunt eisen, iedereen de schuld kunt geven, niets kunt produceren en het gerechtigheid kunt noemen, dan is socialisme de oplossing. Je hoeft alleen maar de tegenstrijdigheden ervan te negeren. Wat gelukkig, socialisten heel goed kunnen.