Iemand beschuldigen van "je doden" omdat ze je niet van hun arbeid laten leven, is de strijdkreet van de parasitaire verliezer in ontkenning. Niemand doodt je door te weigeren om uitgebuit te worden. Niemand is je iets verschuldigd om te leven. Overleven geeft je geen moreel recht op de tijd, moeite of verdiensten van een ander. Die denkwijze vereist dat onafhankelijkheid wordt herdefinieerd als wreedheid en afhankelijkheid als gerechtigheid. Zodra je dat uitgangspunt accepteert, wordt diefstal medemenselijkheid en productiviteit onderdrukking. Dat is geen morele ernst. Het is recht op iets verkleed als slachtofferschap.

Iedereen die voor centrale planning is, stelt zich voor als de planner. De wijze. De humane. De uitzondering. Maar er is geen planner die ze daadwerkelijk goedkeuren, want op het moment dat de macht gecentraliseerd is, stopt het abstract te zijn en wordt het een persoon, met prikkels, belangen en handhavingsmiddelen. En de linkerzijde kan zelfs niet met zichzelf overeenkomen wanneer de macht diffuus is. Zodra het geconcentreerd is, verdwijnt de onderlinge strijd niet. Het wordt gewoon opgelost door middel van geweld in plaats van argumentatie. Elke factie gelooft dat haar morele visie opgelegd zal worden. Elke factie gelooft dat de anderen gevaarlijk zijn. Dus de enige consistente uitkomst zijn zuiveringen, controles en conformiteit. Centrale planning elimineert geen conflict. Het wapen het. En de wrede ironie is dit: de mensen die "collectieve controle" eisen, krijgen helemaal geen controle. Ze geven het op. Niet alleen over markten of productie, maar ook over spraak, beweging, werk en privéleven. Het plan vervangt hun plannen. Vrijheid laat een miljoen verschillende visies naast elkaar bestaan. Centrale planning staat precies één toe. En het is nooit de hunne.

Amerika is geen laissez-faire kapitalisme. Het is een gemengde economie waar politieke macht voortdurend wordt gebruikt om markten te verstoren, winnaars te kiezen, mislukkingen te beschermen en industrieën te karteleren. Veel echte onrechtvaardigheden en concentraties van macht komen voort uit die politieke inmenging, niet uit vrije uitwisseling. Maar dat is precies waar het argument van Robert Reich instort. Hij is niet tegen macht. Hij is tegen wie die macht heeft. Hij veroordeelt "geconcentreerd vermogen" terwijl hij de meest geconcentreerde instelling die je je kunt voorstellen eist: een overheid met de autoriteit om te grijpen, te herverdelen, te reguleren en naar believen te bevelen. Hij wil niet minder macht in de economie. Hij wil meer macht in de politiek, uitgeoefend door mensen die zijn voorkeuren delen. Wanneer bedrijven de staat lobbyen, noemt Reich het corruptie. Wanneer hij de staat lobbyt om bedrijven te controleren, noemt hij het democratie. Dat is geen verzet tegen eliteheerschappij. Het is een eis om de ene elite door een andere te vervangen en zichzelf en zijn bondgenoten dichter bij de hefbomen te plaatsen. Een oprecht vrije markt verspreidt de macht omdat het overtuiging in plaats van dwang afdwingt. Je krijgt alleen rijkdom door anderen vrijwillig te dienen. Politieke systemen concentreren macht omdat ze toestemming vervangen door bevel.