Iedereen die voor centrale planning is, stelt zich voor als de planner. De wijze. De humane. De uitzondering. Maar er is geen planner die ze daadwerkelijk goedkeuren, want op het moment dat de macht gecentraliseerd is, stopt het abstract te zijn en wordt het een persoon, met prikkels, belangen en handhavingsmiddelen. En de linkerzijde kan zelfs niet met zichzelf overeenkomen wanneer de macht diffuus is. Zodra het geconcentreerd is, verdwijnt de onderlinge strijd niet. Het wordt gewoon opgelost door middel van geweld in plaats van argumentatie. Elke factie gelooft dat haar morele visie opgelegd zal worden. Elke factie gelooft dat de anderen gevaarlijk zijn. Dus de enige consistente uitkomst zijn zuiveringen, controles en conformiteit. Centrale planning elimineert geen conflict. Het wapen het. En de wrede ironie is dit: de mensen die "collectieve controle" eisen, krijgen helemaal geen controle. Ze geven het op. Niet alleen over markten of productie, maar ook over spraak, beweging, werk en privéleven. Het plan vervangt hun plannen. Vrijheid laat een miljoen verschillende visies naast elkaar bestaan. Centrale planning staat precies één toe. En het is nooit de hunne.