Ik raak steeds meer overtuigd dat de Unix-toolbenadering, waarbij een aantal gefocuste, samenstelbare functionele eenheden worden gebruikt die in isolatie of als onderdeel van een grotere pijplijn kunnen worden gebruikt, ook de beste benadering is voor tooling voor coderingsagenten. Het probleem met het proberen te maken van een groot, verenigd systeem dat alles doet, is dat mensen hun eigen workflows en manieren van ontwikkelen hebben, en het is meestal te moeilijk om een project te maken dat voor iedereen geschikt is en dat dat zonder te veranderen in een uitgestrekte complexiteit die in de praktijk niet goed werkt. Dus ik heb één tool voor agentmail, één tool voor taakbeheer (de kralen van Steve Yegge), één tool voor taakselectie (bv), één tool voor het doorzoeken van de geschiedenis (cass), één tool voor polyglot linting en bugdetectie (ubs), één voor gevoelige commandobehandeling (slb), één voor het beheren van tmux en agentsessies (ntm), één voor geheugen (csm), enz. En je kunt er één van gebruiken, een paar, of ze allemaal. En ze zijn gedeeltelijk geïntegreerd met elkaar, maar altijd optioneel. Dus slb kan agentmail gebruiken als je het hebt ingesteld, maar het werkt ook zelfstandig. En ntm kan informatie van bv weergeven, maar het is niet verplicht. Ze worden als kleine Lego-blokken die je kunt gebruiken om het systeem te bouwen dat je wilt, en het wordt gemakkelijk om je eigen kleine tools te maken om de functionaliteit toe te voegen die je wilt. En dan wordt je AGENTS dot md-bestand een soort besturingssysteem waarin je de tools "installeert" in het werkgeheugen van de agent en ze configureert door te beschrijven hoe, wanneer en waarom je ze wilt gebruiken (vreemd genoeg moet je nu ook de machine overtuigen om de tools te gebruiken!) Dus je kunt al je tools op je machine instellen, maar alleen specifieke activeren afhankelijk van het project door alleen de relevante beschrijvingen op te nemen die de tools uitleggen die je wilt gebruiken.