Coraz bardziej jestem przekonany, że podejście narzędzi Unix do posiadania zestawu skoncentrowanych, kompozycyjnych jednostek funkcjonalnych, które można używać w izolacji lub jako część większego procesu, jest również najlepszym podejściem do narzędzi dla agentów kodujących. Problem z próbą stworzenia dużego, zjednoczonego systemu, który robi wszystko, polega na tym, że ludzie mają swoje własne przepływy pracy i sposoby prowadzenia rozwoju, a zazwyczaj zbyt trudno jest stworzyć projekt, który pasuje do wszystkich, bez przekształcania go w rozległą złożoność, która nie działa dobrze w praktyce. Więc mam jedno narzędzie do maili agentów, jedno narzędzie do zarządzania zadaniami (koralikami Steve'a Yegge'a), jedno narzędzie do wyboru zadań (bv), jedno narzędzie do przeszukiwania historii (cass), jedno narzędzie do lintingu i łapania błędów w wielu językach (ubs), jedno do obsługi wrażliwych poleceń (slb), jedno do zarządzania sesjami tmux i agentów (ntm), jedno do pamięci (csm) itd. Możesz używać jednego z nich, kilku lub wszystkich. I są częściowo zintegrowane ze sobą, ale zawsze opcjonalnie. Więc slb może używać maila agenta, jeśli go skonfigurujesz, ale działa również samodzielnie. A ntm może wyświetlać informacje z bv, ale nie jest to wymuszone. Stają się jak małe klocki Lego, które możesz używać do budowania dowolnego systemu, który chcesz, i łatwo jest stworzyć własne małe narzędzia, aby dodać funkcjonalność, której potrzebujesz. A potem twój plik AGENTS dot md staje się jakby systemem operacyjnym, w którym "instalujesz" narzędzia w pamięci roboczej agenta i konfigurujesz je, opisując jak, kiedy i dlaczego ich używać (dziwnie, teraz musisz martwić się o przekonanie maszyny do używania narzędzi!) Możesz mieć wszystkie swoje narzędzia skonfigurowane na swoim komputerze, ale aktywować tylko konkretne w zależności od projektu, dołączając tylko odpowiednie opisy wyjaśniające narzędzia, które chcesz używać.