Een veelvoorkomende aanname is dat mensen door de geschiedenis heen dezelfde basisemoties hebben ervaren. Een radicale tak van de geschiedenis daagt deze aanname nu uit, meldt Gal Beckerman. Mensen hebben de neiging te denken dat andere mensen "precies dezelfde set emoties hebben als wij", schrijft Beckerman. "We projecteren deze gedachte op allerlei menselijke ervaringen: het verliezen van een kind, ziek worden, je vervelen op het werk. We gaan ervan uit dat emoties uit het verleden toegankelijk zijn omdat we aannemen dat mensen in het verleden in wezen net als wij waren, met kleine aanpassingen voor hun keuze van hoeden en persoonlijke hygiëne." Rob Boddice, een leider op het gebied van de geschiedenis van emoties en zintuigen, wantrouwt dit universalism, een filosofie die tijdens de Verlichting ontstond, toen Europese intellectuelen begonnen aan te nemen dat alle mensen een gemeenschappelijke natuur delen. Veel critici begrijpen nu dat ze probeerden macht en orde uit te oefenen over een wereld die recentelijk groter en vreemder was geworden. "Tegen de tijd dat we bij onze huidige geglobaliseerde cultuur komen, waarin een Koreaanse thriller de Oscar voor Beste Film kan winnen en Latijns-popsterren de Amerikaanse hitlijsten domineren, voelt de notie dat onze emotionele registers in wezen allemaal gelijk zijn als vanzelfsprekend," gaat Beckerman verder. "Boddice begint met de tegenovergestelde premisse, dat we niet hetzelfde zijn," schrijft Beckerman. "In plaats van een constante te zijn—die zich over ruimte en tijd uitstrekt—is de menselijke natuur voor Boddice een variabele en onstabiele categorie, eentje met oneindig mogelijke schakeringen." Hoewel zijn benadering "zacht en postmodern" lijkt, schrijft Beckerman, legt Boddice's onderzoek zijn eigen denken bovenop de meest recente vooruitgangen in de neurowetenschap. Volg de link om meer te lezen over het studiegebied dat historici dwingt hun aannames over de mensen van het verleden te heroverwegen. 🎨: Nicolás Ortega