Fala Faradaya. Wizualizacja fali stojącej. I sekrety niektórych prac Nikola Tesli. Powierzchnia wody reaguje na kontrolowane wibracje. Gdy pojemnik oscyluje z ustaloną częstotliwością, energia równomiernie przenika do cieczy. Zamiast losowych fal, fale interferują ze sobą i tworzą stabilne wzory fal stojących - powtarzające się okrągłe i heksagonalne kształty pojawiające się przy określonych częstotliwościach, gdzie system osiąga rezonans. To zjawisko to formacja fal Faradaya, gdzie małe zakłócenia organizują się w uporządkowane struktury dzięki okresowemu wymuszaniu. Demonstruje, jak proste fizyczne wejścia produkują złożone, przewidywalne wzory poprzez konstruktywną i destruktywną interferencję. Kluczowy mechanizm: gdy częstotliwość oscylacji odpowiada naturalnej częstotliwości systemu cieczy, rezonans wzmacnia określone długości fal, jednocześnie tłumiąc inne. Geometria zależy od kształtu pojemnika, właściwości cieczy i częstotliwości wymuszania. Przy niższych częstotliwościach widzisz proste wzory promieniowe. Wyższe częstotliwości generują skomplikowane heksagonalne i kwadratowe siatki. Te nie są losowe - są określone przez równanie falowe i warunki brzegowe. Wzory pozostają stabilne tak długo, jak długo wymuszanie trwa przy częstotliwości rezonansowej. Zmiana częstotliwości nieznacznie, a wzór przekształca się lub całkowicie znika. Fale Faradaya pojawiają się w naturze - od wibrującego piasku po kwantowe płyny. Odkrywają fundamentalne zasady: okresowe wymuszanie plus interferencja fal równa się spontanicznej formacji wzorów. Prosta przyczyna, piękna złożoność.