Kocam öldüğünde, çok ünlü ve inanmayan biri olduğu için birçok kişi bana gelip—hâlâ bazen oluyor—bana Carl'ın sonunda değişip ahiret inancına dönüşüp dönüşmediğini sorardı. Ayrıca sık sık bana onu tekrar göreceğimi düşünüyor muğum diye soruyorlar. Carl, ölümünü yünsmek bilmeyen bir cesaretle karşıladı ve asla illüzyonlara sığınmadı. Trajedi ise, bir daha asla görüşmeyeceğimizi bilmemizdi. Carl ile yeniden bir arada buluşmayı asla beklemiyorum. Ama en güzel olan, birlikte olduğumuzda, neredeyse yirmi yıl boyunca, hayatın ne kadar kısa ve değerli olduğunu canlı bir şekilde takdir ederek yaşadık. Ölümün anlamını asla küçümsemedik, bunun son bir ayrılıktan başka bir şey olduğunu iddia etmedik. Hayatta olduğumuz ve birlikte olduğumuz her an mucizeviydi - açıklanamaz ya da doğaüstü anlamda mucizevi değil. Şansın faydalananları olduğumuzu biliyorduk... O saf şans çok cömert ve nazik olabilir... Birbirimizi bulabildik, Carl'ın Cosmos'ta çok güzel yazdığı gibi, uzayın enginliğinde ve zamanın uçsuzluğunda... Yirmi yıl birlikte olabileceğimizi. Bu beni ayakta tutan ve çok daha anlamlı bir şey. . . . Bana nasıl davrandığını, benim ona davrandığımı, birbirimize ve ailemize nasıl baktığımızı o yaşarken nasıl düşündüğümüzü. Bu, bir gün onu göreceğim fikrinden çok daha önemli. Carl'ı bir daha göreceğimi sanmıyorum. Ama onu gördüm. Birbirimizi gördük. Birbirimizi kozmosta bulduk ve bu harikaydı. - Ann Druyan