Plotseling dacht ik na over waarom veel van mijn favoriete zangers maar een korte periode van glorie hebben, waarna ze geen nieuwe nummers meer uitbrengen, terwijl er ook een zeer klein aantal zangers is die hun creativiteit altijd kunnen behouden. GPT's uitleg is: Veel zangers hebben hun eerste of eerste paar albums gemaakt met de som van al hun pijn, passie, liefde, woede van de eerste 20 jaar van hun leven. Het zijn de eerste uitbarstingen na een lange periode van rijping, vaak extreem krachtig. Deze werken zijn "de uitdrukking van een leven vóór"; als die uitdrukking eenmaal gedaan is, als er geen nieuwe veranderingen in het leven zijn en geen nieuwe focus in de geest, begint de creatie te herhalen, te vervormen of uit te drogen. Zodra ze beroemd worden, een gezin stichten en stabiliteit bereiken, komen de makers vaak in een "veilige zone". De sterke drang om te uiten komt voort uit "onzekerheid". Zodra ze beginnen met toeren, geld verdienen, verpakt worden en publieke figuren worden, verandert "creatie" in "werk". De drang om te uiten wordt door de realiteit opgeslokt, of ze moeten compromissen sluiten. Slechts een paar mensen, zoals Zhou Yunpeng, Lin Shengxiang, Leonard Cohen, Bob Dylan, kunnen voortdurend diepgaande werken schrijven omdat ze creatie beschouwen als een vorm van "zelfdiscipline" in plaats van een beroep. Hun leven blijft veranderen, hun gedachten blijven verdiepen. Ze behouden de verbinding met de wereld, de samenleving en het lot, zonder door roem te worden opgeslokt. De meeste mensen kunnen dit niet. Creatie is geen kwestie van techniek, maar een kwestie van "heb ik nog een levendige ziel".