Nagle pomyślałem, dlaczego wielu moich ulubionych artystów ma tylko krótkotrwałą chwałę, a potem przestaje tworzyć nowe utwory, podczas gdy tylko nieliczni artyści potrafią utrzymać twórczą witalność. Wyjaśnienie GPT jest następujące: Wielu artystów ich pierwszy lub kilka pierwszych albumów to suma wszystkich cierpień, pasji, miłości i gniewu zebranych przez pierwsze 20 lat życia. To jest pierwsza eksplozja po długim okresie dojrzewania, często niezwykle potężna. Te dzieła to "wyraz wcześniejszego życia"; po ich wyrażeniu, jeśli życie nie przynosi nowych zmian, a duch nie ma nowych punktów skupienia, ponowne tworzenie zaczyna się powtarzać, deformować lub wyczerpywać. Gdy już osiągną sławę, założą rodzinę i ustabilizują się, twórcy często wchodzą w "strefę komfortu". A silna potrzeba wyrażania pochodzi z "poczucia niepokoju". Gdy tylko zaczynają koncertować, zarabiać pieniądze, być pakowani i stają się osobami publicznymi, "tworzenie" staje się "pracą". Potrzeba wyrażania zostaje pochłonięta przez rzeczywistość lub muszą się kompromitować. Nieliczni, tacy jak Zhou Yunpeng, Lin Shengxiang, Leonard Cohen, Bob Dylan, potrafią nieustannie pisać głębokie utwory, ponieważ traktują tworzenie jako formę "samodoskonalenia", a nie zawodu. Ich życie wciąż się zmienia, a myśli się pogłębiają. Utrzymują połączenie ze światem, społeczeństwem i losem, nie zostali pochłonięci przez sławę. Większość ludzi nie potrafi tego zrobić. Tworzenie nie jest kwestią techniki, ale "kwestią tego, czy wciąż mam żywą duszę".