Het Britse belastingstelsel is gericht op het straffen van hoge inkomens. Een stel dat elk £50k verdient, zal, zonder enige pensioen-/studieloonbijdragen, £6526 per maand netto overhouden. Een huishouden met een enige verdiener van £100k zal £5713 per maand netto overhouden, wat een maandelijkse verschil van £813 of £9756 per jaar vertegenwoordigt. Om ervoor te zorgen dat ons huishouden met één verdiener het netto-inkomen van ons representatieve huishouden met twee inkomens kan evenaren, zou het meer dan £125k per jaar moeten verdienen. Dit heeft echter als gevolg dat je kinderopvangtoeslagen verliest, aangezien deze op individueel niveau en niet op huishoudniveau worden toegepast. Het verschil wordt nog erger als we studieleningen meerekenen. Het verschil tussen ons huishouden met twee inkomens en het huishouden met één verdiener breidt zich uit tot £1087 per maand (£13k per jaar) onder Terugbetalingsplan 2. Wanneer je dit combineert met het verlies van kinderopvang, straft het systeem gezinnen met hoge inkomens ernstig. Tenzij beide partners toevallig hoge inkomens hebben, waardoor kinderopvang haalbaar is, zijn er sterke prikkels voor de lager verdienende ouder om de arbeidsmarkt volledig te verlaten om kosten te besparen. Salarisoffers of verminderd werk zijn andere methoden die mensen gebruiken om hun aangepaste netto-inkomen onder de drempel te houden. Dit is een belachelijk belastingbeleid dat gezinsvorming op hogere inkomensniveaus ontmoedigt. De mensen die het meest aangemoedigd zouden moeten worden om kinderen te krijgen, worden gestraft voor het doen van dat. Dit regime heeft een grondige herziening nodig.