Brytyjski system podatkowy jest nastawiony na karanie osób z wysokimi dochodami. Para zarabiająca po 50 tys. funtów rocznie, bez jakichkolwiek składek na emeryturę lub pożyczki studenckie, otrzyma do ręki 6526 funtów miesięcznie. Gospodarstwo domowe z jednym zarabiającym na poziomie 100 tys. funtów miesięcznie otrzyma do ręki 5713 funtów, co oznacza miesięczną różnicę wynoszącą 813 funtów lub 9756 funtów rocznie. Aby nasze gospodarstwo domowe z jednym zarabiającym mogło dorównać dochodom do ręki naszego reprezentatywnego gospodarstwa domowego z podwójnym dochodem, musiałoby zarabiać ponad 125 tys. funtów rocznie. Jednakże, w takim przypadku traci się zasiłki na opiekę nad dziećmi, ponieważ są one przyznawane na podstawie indywidualnej, a nie gospodarstwa domowego. Różnica staje się jeszcze gorsza, gdy uwzględnimy pożyczki studenckie. Różnica między naszym gospodarstwem domowym z podwójnym dochodem a gospodarstwem domowym z jednym zarabiającym wzrasta do 1087 funtów miesięcznie (13 tys. funtów rocznie) w ramach Planu Spłaty 2. Kiedy połączysz to z utratą zasiłków na opiekę nad dziećmi, system surowo karze rodziny z wysokimi dochodami. O ile oboje partnerzy nie są wysokimi zarobkowiczami, co czyni opiekę nad dziećmi wykonalną, istnieją silne zachęty dla rodzica z niższymi dochodami do całkowitego rezygnowania z pracy, aby zaoszczędzić na związanych z tym kosztach. Ofiary płacowe lub zmniejszenie godzin pracy to inne metody, które ludzie stosują, aby utrzymać swoje skorygowane dochody netto poniżej progu. To absurdalna polityka podatkowa, która zniechęca do zakładania rodzin na wyższych poziomach dochodów. Osoby, które powinny być najbardziej zachęcane do posiadania dzieci, są karane za to. Ten system wymaga gruntownej reformy.