We hebben gefaald!!! Jongens van mijn leeftijd vermijden het om naar een feestje te gaan vanwege sociale angst, maar ze zijn prima in staat om 12 uur achter elkaar games te spelen of te scrollen. Face-to-face gesprekken voelen vermoeiend aan, maar we zullen urenlang met vreemden online discussiëren. We zijn voorzichtig met mensen, roekeloos met onze tijd en aandacht. Veel van ons doen nu alles alleen. > Alleen trainen > Alleen eten > Hele weekenden in onze kamers doorbrengen met meerdere schermen Het echte leven is ingewikkeld geworden. Als je iets fysieks wilt beginnen, heb je vergunningen, connecties, geld en jaren werk nodig. Terwijl het eindeloos scrollen of het kopen van wat willekeurige crypto geen enkele moeite kost. Digitaal is wrijvingsloos geworden. Fysiek blijft moeilijk. Dus kiezen mensen voor schermen. En alles heeft zich aangepast. Elk platform heeft uitgevonden hoe je langer vastgehouden kunt worden. Oneindig scrollen, autoplay, algoritme-feeds die precies weten wat je aandacht vasthoudt. Alles op onze schermen is ontworpen om ons ervan te weerhouden te vertrekken. Ondertussen is het traditionele pad verdwenen. Het normale script werkt niet meer. > Eerste huizen op 40 nu > Kinderen en huwelijk voelen als luxe die generatiewelvaart vereisen Mensen noemen het een eenzaamheidscrisis. Maar ik denk niet dat dat klopt. We zijn niet eenzaam, maar we zijn gewoon comfortabel alleen. De schermen vullen de leegte zo goed dat we vergeten zijn waarom we eigenlijk gezelschap zouden willen. We hebben een wereld gebouwd waarin het openen van een app gemakkelijker is dan het beginnen van een gesprek. Waar alles in het echte leven wrijving heeft, maar alles digitaal instant is. Waar het opbouwen van een gemeenschap moeite kost, maar het consumeren van content niets kost. Dat is geen vooruitgang.