ik denk dat het eindelijk tijd is om de waarheid te vertellen. ik vloog deze zomer naar Thailand. niets voelde vreemd. ik was aan het werk, ontspannen, verkennen. voornamelijk rond Patong, de plek waar de nachten nooit eindigen en de lijnen tussen mensen vervagen. meestal val ik vroeg in slaap, elke dag is een zware werkcyclus voor mij. maar die nacht hield iets me wakker. dus ging ik naar buiten, recht de feeststraat in. wandelen door de straat… dronken, door de zon verbrande toeristen die hun cocktails afmaken. meisjes die om klanten roepen leken al moe. weer een nacht, niet genoeg geld, de baas zal niet blij zijn. ik bleef bewegen, en plotseling hoorde ik een bekende stem. een toerist uit Londen die we dagen eerder op het strand hadden ontmoet. hij schreeuwde mijn naam, zwaaiend. zag er uitgeput uit, maar glimlachte alsof hij net familie had gezien. ik liep naar hem toe, zei hallo. een meisje kwam naar hem toe, omhelsde hem, maar de gelaatskenmerken waren… anders. zijn glimlach verdween onmiddellijk. hij leunde naar me toe en fluisterde in mijn oor: één munt kan je leven veranderen. ik werd wakker....