Verzamelobjecten als activaklasse zijn nu logisch. Niet omdat ze schaars zijn, maar omdat wij dat zijn. We hebben een drempel overschreden. Voor het eerst in de menselijke geschiedenis besteden mensen meer tijd aan vermaak dan aan werken. Niet per ongeluk. Door overvloed. Je stopt met het kopen van dingen omdat je ze nodig hebt. Je koopt dingen omdat ze jou zijn. De economie van subsistentie wordt vervangen door een economie van zelfexpressie. En zelfexpressie gebeurt waar mensen daadwerkelijk leven: op sociale media, in gaming, in digitale gemeenschappen waar ze meer dan 6 uur per dag doorbrengen. Dit is waarom Rolex een wachtlijst heeft gecreëerd. Waarom Hermes de productie beperkt. Waarom de luxe-uitgaven zijn geëxplodeerd van $50 miljard in 1980 naar $580 miljard vandaag, terwijl het BBP met 3x groeide. Statusgoederen zijn geen luxe. Het zijn infrastructuren om de wereld te vertellen wie je bent. Verzamelobjecten vangen dit perfect. Het zijn investeringen in de dingen waar je om geeft. De verhalen waarin je gelooft. De gemeenschappen waartoe je behoort. De manier waarop je wilt worden waargenomen. Een zeldzame sneaker is geen schoeisel, het is smaak. Een limited edition figuur is geen speelgoed, het is bewijs van toewijding. Een in-game skin is niet zomaar een in-app aankoop, het is je autobiografie. Elk is een voorbeeld van cultureel kapitaal. Fysiek of digitaal maakt niet meer uit. Wat ertoe doet is waar de aandacht is. En de aandacht is verschoven. Verzamelobjecten zijn een activaklasse met veel potentieel. Dit gaat ten koste van liquiditeit. Je kunt het zeldzaamste stuk ter wereld bezitten, maar als je niet kunt uitstappen, ben je gewoon aan het hamsteren. Duurzame verzamelobjecteconomie vereist het opbouwen van secundaire markten vanaf dag één. Maak het gemakkelijk om te flexen. Maak het gemakkelijk om te verkopen. ...