Ik zie dat iedereen terugdenkt aan het verleden, aan de weg die ze hebben afgelegd, het is erg inspirerend. Ik krab mijn hoofd en probeer iets te schrijven over een comeback, maar ik kan echt niets verzinnen, mijn leven is vrij gewoon. Het lijkt wel alsof er geen enkel moment is dat kan worden samengevat als een dieptepunt of een keerpunt. Meer dan eens loop ik gewoon met de tijd mee, zonder plotseling te vallen of plotseling op te stijgen. Als ik echt iets moet schrijven, dan is het misschien dat ik nog steeds duidelijk weet wat ik aan het doen ben en bereid ben om het voort te zetten. Dit klinkt heel gewoon. Maar voor mij op dit moment is dat al genoeg.🫡