Er was een tijd waarin de winter niet betekende dat je thermoleggings of centrale verwarming nodig had—het betekende sneeuw tot aan je schenen en blote knieën die de kou trotseerden. Geen broeken, alleen wollen shorts en dikke sokken die hoog werden opgetrokken, want zo was het nu eenmaal. Geen gedoe, geen speciale behandeling. Gewoon de alledaagse doorzettingsvermogen van de kindertijd in Groot-Brittannië, wanneer je de elementen tegemoet trad met wat je had. In doorgegeven jassen en versleten schoenen stonden vier jonge jongens misschien in een rij voor een rijtjeshuis, hun adem dampend in de ochtendlucht. De kou beet in hun benen, maar ze stonden trots—geen klachten, geen drama, alleen maar lachen, geschramde knokkels en de belofte van een spelletje in de tuin of een wandeling naar school met een bevroren sandwich in hun zak. Dit was het soort veerkracht dat je verdiende door het te leven, niet door het te leren. Voor iedereen die zich die winters herinnert—wanneer je door sneeuwduinen in shorts liep en er niets van dacht—dit is een knipoog naar jou. Je werd sterk gemaakt door het weer en de tijden, gevormd in achterafstraatjes, schoolpleinen en niet verwarmde slaapkamers. En op de een of andere manier maakte het je sterker. © Reddit #archaeohistories