2034 rok – możliwość misji Ziemia–Wenus–Mars wygląda obiecująco. Może być potrzebnych 10–15 operacji tankowania na orbicie, aby napełnić załogowy statek. Większość z nich można wykonać na wysokości 180–200 km, co jest możliwe dzięki rozmiarom Starshipa. Ostateczne tankowanie może być przeprowadzone na wyższej wysokości około 2000 km, tuż poniżej pasa Van Allena. Odejście z Ziemi 21-08-2034 z orbity 2000 km. Spalanie Trans-Wenus Injection o prędkości ~3,7 km/s umieści statek na trajektorii swobodnego powrotu Ziemia–Wenus–Ziemia. Przelot obok Wenus przewidziany jest na 19-12-2034, 120 dni po odlocie. Dwa tygodnie przed spotkaniem, jeśli misja przebiega zgodnie z planem, manewr o prędkości 25 m/s zmieni trajektorię z powrotu na Ziemię na kierunek Marsa. Jeśli nie, statek wróci swobodnie na Ziemię we wrześniu 2035. Asystencja grawitacyjna Wenus wyśle statek na inną trajektorię swobodnego powrotu do Ziemi, z przelotem obok Marsa około 02-06-2035. Tydzień przed dotarciem do Marsa, kontrola stanu systemu określi, czy należy przystąpić do wprowadzenia na orbitę Marsa. Jeśli będzie GO, mały manewr o prędkości 10 m/s umieści statek na wysokości periapsis poniżej 100 km. W przeciwnym razie przelot obok Marsa doprowadzi do powrotu na Ziemię w maju 2036. Statek wejdzie w atmosferę Marsa z prędkością około 9,4 km/s, wykonując aerobraking, aby spowolnić do 4,88 km/s i przechwycić w wysokiej eliptycznej orbicie 100x140000 km, z okresem 7 dni. Na apogeum, manewr o prędkości 50 m/s dostosuje nachylenie do równika Marsa, po czym nastąpi dodatkowy aerobraking, aby usunąć około 650 m/s prędkości, umieszczając statek w orbicie 120x6128 km. Spalanie o prędkości 550 m/s na wysokości 6128 km dostosuje trajektorię do orbity Phobosa. Statek pozostanie na Phobosie przez około 7 dni. Punkt L1 Mars–Phobos znajduje się zaledwie około dwóch mil nad powierzchnią Phobosa, a Mars dominowałby w prawie połowie nieba, wyglądając około 80 razy większym niż Księżyc z Ziemi. Statek wyruszy następnie w kierunku Deimosa. Dwa spalania o łącznej wartości około 750 m/s przeniosą statek z Phobosa do Deimosa. A statek pozostanie na Deimosie przez kolejne 7 dni. Z Deimosa statek podniesie swoje apogeum, aby utworzyć orbitę o wysokości 20000x140000 km, z okresem 7 dni, wymagającą około 420 m/s delta-v. Na apogeum, spalanie o prędkości 50 m/s dostosuje nachylenie i obniży periapsis do ~500 km na ostateczne spalanie Trans-Ziemskie. Jeśli czas i paliwo na to pozwolą, orbitę można dostosować do nachylenia polarnego w celu obserwacji czap lodowych Marsa przed odlotem. Spalanie Trans-Ziemskie na wysokości 500 km, wymagające 1,5–1,6 km/s delta-v na początku lipca 2035. Jeśli odlot nastąpi w pierwszych dniach lipca, przybycie na Ziemię przewidziane jest na grudzień 2035. Jeśli ten termin zostanie pominięty, przybycie w marcu 2036 może wydawać się bardziej wykonalne. Nominalny czas trwania misji: 490 dni, z 30 dniami na orbicie Marsa i 14 dniami na Phobosie i Deimosie. Dwie planety, dwa księżyce dla 3,7+0,025+0,010+0,05+0,42+0,55+0,75+1,55=7,06 km/s Δv.

Założyłbym się, że zanim ludzie osiedlą się na Marsie i rozpocznie się tam działalność gospodarcza, komputery kwantowe wciąż nie złamią secp256k1. Zamiast tracić czas na martwienie się o obliczenia kwantowe, znacznie sensowniej jest pomyśleć o tym, jak uczynić Bitcoin odpornym na opóźnienia, aby mógł służyć cywilizacji międzyplanetarnej.

Okazuje się, że ci, którzy panikują z powodu komputerów kwantowych, które mogą zniszczyć Bitcoin, nigdy nie napisali ani jednej linii kodu kwantowego.