Siedziałem nad tym jeziorem przez 35 minut i dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że mogę to robić, ale większość ludzi nie potrafi. Obserwowałem, jak ludzie przechodzą obok. Niektórzy się zatrzymywali, patrzyli na wodę przez może 30 sekund, wyciągali telefon, robili zdjęcie i odchodzili. Niektórzy nawet się nie zatrzymywali, filmując podczas chodzenia. Jakby potrzebowali dowodu, że tu byli, ale tak naprawdę nie chcieli tu być. Jeden facet stał obok mnie przez może minutę, ale sprawdził swój telefon 3 razy i też odszedł. Woda była dla niego zbyt wolna, zgaduję. I wtedy to mnie uderzyło. To ta sama energia, którą większość z nas wnosi do życia. Nie potrafimy usiąść z chwilą i cieszyć się nią. Patrzymy na rzeczy, szybko je uchwycamy i przechodzimy dalej, zanim tak naprawdę doświadczymy czegokolwiek. Jeśli nie potrafisz patrzeć na wodę dłużej niż 2 minuty bez niepokoju, co to mówi o tym, jak żyjesz? Jestem tu wystarczająco długo, aby zauważyć rzeczy, które na początku mi umknęły. Jest tu zepsuty, zardzewiały most, którego nie widziałem, gdy tu przyjechałem po raz pierwszy. Facet łowił ryby w tym samym miejscu przez cały ten czas. Jest grupa przyjaciół siedząca w pewnej odległości ode mnie, która cieszy się swoim czasem. Patrz, poruszamy się zbyt szybko, aby zobaczyć, co tak naprawdę jest przed nami. Każda chwila musi prowadzić gdzieś. Wszystko musi być treścią. Zapomnieliśmy, że prawdziwe życie ma cisze. Te odcinki, w których NIC się nie dzieje, oprócz tego, że wszystko zmienia się pod powierzchnią. Kiedy odchodziłem, zrobiłem zdjęcie tego jeziora. Ale wiem, że nie pokaże tego, co widziałem. Bo to, co widziałem, pojawiło się dopiero po tym, jak przestałem potrzebować, aby to robiło coś interesującego.