Ik heb 35 minuten bij dit meer gezeten en ik realiseerde me net dat ik dit kan doen, maar de meeste mensen niet. Ik keek naar mensen die voorbij liepen. Sommigen stopten, keken misschien 30 seconden naar het water, haalden hun telefoon tevoorschijn, maakten een foto en gingen weer verder. Sommigen stopten zelfs niet eens terwijl ze filmden terwijl ze liepen. Alsof ze bewijs nodig hadden dat ze hier waren, maar ze wilden er eigenlijk niet zijn. Een man stond misschien een minuut bij me, maar hij keek 3 keer op zijn telefoon en ook hij ging weer. Het water was te traag voor hem, denk ik. En toen raakte het me. Dat is dezelfde energie die de meesten van ons naar het leven brengen. We kunnen niet met een moment zitten en ervan genieten. We kijken naar dingen, vangen ze snel en gaan verder voordat we eigenlijk iets hebben ervaren. Als je niet langer dan 2 minuten naar water kunt kijken zonder onrustig te worden, wat zegt dat dan over hoe je leeft? Ik ben nu lang genoeg hier om dingen op te merken die ik in het begin miste. Er is een gebroken, verroeste brug hier die ik niet zag toen ik voor het eerst kwam. Een man is de hele tijd onder dezelfde plek aan het vissen. Er is een groep vrienden die op een afstand van waar ik ben zit en van hun tijd geniet. Kijk, we bewegen te snel om te zien wat er eigenlijk voor ons is. Elk moment moet ergens naartoe leiden. Alles moet inhoud hebben. We zijn vergeten dat het echte leven stiltes heeft. Deze momenten waarin ER NIETS gebeurt behalve dat alles eronder verandert. Toen ik wegging, maakte ik een foto van dit meer. Maar ik weet dat het niet zal laten zien wat ik zag. Want wat ik zag, verscheen pas nadat ik stopte met het nodig te hebben om iets interessants te doen.