Deze keer dat ik terug naar huis ging om voor mijn vader te zorgen, realiseerde ik me plotseling: Dit zou wel eens het keerpunt in het leven van de middelbare leeftijd kunnen zijn. De gezondheid van ouderen begint achteruit te gaan, ziekte, ziekenhuis, verzorging... al deze dingen komen ineens op je af. Het lijkt wel alsof elk jaar over de hele wereld ontelbare middelbare mensen tegelijkertijd deze scène meemaken. Op het eerste gezicht lijken we meer in staat en beter in het verdienen van geld dan toen we in de twintig waren, maar tegelijkertijd zijn de risico's ook groter geworden. Het echte moeilijke is eigenlijk hoe je een balans kunt vinden - boven heb je ouderen, onder heb je kinderen, en je moet ook voor jezelf zorgen. Ik heb altijd geloofd in de "Stoïcijnse filosofie". In eenvoudige termen betekent het dat je bij het tegenkomen van problemen eerst moet onderscheiden: Wat kan ik controleren, en wat kan ik niet controleren. En dan nadenken of deze situatie me iets kan opleveren - zelfs als het tijdelijk niet zichtbaar is. In het begin dacht ik dat deze ervaring niet veel "betekenis" had, maar later ontdekte ik dat het me eigenlijk hielp om opnieuw te begrijpen: waarom leef ik eigenlijk. Tijdens de tijd dat mijn vader ziek was en in het ziekenhuis lag, begreep ik plotseling, Dat mijn familie in Nieuw-Zeeland mijn belangrijkste steun is. Die projecten, prestaties en titels waar ik vroeger zo om gaf, hoe glanzend ze ook zijn, er komt altijd een dag van afscheid. Sommigen eindigen mooi, anderen eindigen haastig - dat ligt niet in onze handen. Ik geloof nu meer dat de trein van het leven niet is gestopt, Hij is gewoon van spoor veranderd. Middelbare leeftijd is geen crisis, maar een kans voor een nieuwe start. De grootste winst is dat ik eindelijk duidelijk heb wat voor leven ik wil. Ik verspil mijn tijd niet meer aan dingen die het niet waard zijn. Zelfs als die dingen er tien jaar geleden heel indrukwekkend en glanzend uitzagen....