Ik kan oprecht niet begrijpen hoe de generatie boven mij hier terecht is gekomen. We zijn opgegroeid met het idolaat zijn van David Bowie en via hem ontdekten we Lou Reed en Iggy Pop. We hebben de punk en post-punk meegemaakt die gendernormen in het openbaar verbraken. We zagen Prince de grenzen van mannelijkheid en verlangen vervagen. We dansten op Boy George. We vereerden Grace Jones. Toen kwam de flamboyantie van de jaren tachtig waarin androgynie, overdaad en zelfvernieuwing werden gevierd. Genderbending was geen bedreiging. Het was kunst. Het was vrijheid. Het was cool. Dus hoe is dezelfde generatie zo vijandig geworden tegenover mensen die simpelweg buiten rigide hokjes bestaan? Hoe zijn we van het vieren van verschil naar het vrezen ervan gegaan? Deze terugslag komt niet uit de cultuur of de geschiedenis. Het komt voort uit het vergeten wie we waren en waar we voor stonden. Dit is allemaal niet nieuw. Kom eroverheen.