Sufit umiejętności to maksymalna głębokość mistrzostwa, jaką sport pozwala osiągnąć. Squash ma niezwykle wysoki sufit. Nagradzana jest w nim anticipacja, a nie reakcja. Oszustwo, a nie siła. Kontrola, a nie chaos. Dwaj zawodnicy mogą być równie sprawni, a lepszy gracz squasha zdemontuje drugiego, po prostu widząc grę wcześniej. Ta głębokość to jego dar i jego przekleństwo. Squash został wynaleziony w XIX wieku w Anglii, kiedy studenci odkryli, że miękka, przebita piłka tworzy szybszą, bardziej taktyczną grę w czterech ścianach. Ten przypadek wyprodukował jedną z najbardziej wymagających gier, jakie ludzie stworzyli. Gdy już to zrozumiesz, squash staje się obsesyjny. Nie osiągasz plateau. Po prostu widzisz dalej. Ruch odblokowuje uderzenia. Uderzenia odblokowują pozycję. Pozycja odblokowuje presję psychologiczną. Wszystko się kumuluje. Dorastałem w tym pudełku. Byłem australijskim mistrzem juniorów. Zostałem wybrany do krajowej kadry talentów na pierwsze wystąpienie squasha na Igrzyskach Wspólnoty Narodów. Przez jakiś czas byłem prawdziwym kandydatem. A potem zrezygnowałem. Nie dlatego, że przestałem kochać tę grę. Bo nie było w niej przyszłości. Brak publiczności. Brak pieniędzy. Brak widoczności. Squash był niewidoczny, chyba że byłeś w środku. Przez dziesięciolecia i tak przetrwał. Od lat 50. do lat 80. squash żył w szkołach, uniwersytetach, klubach i wieżowcach biurowych. Gęste miasta mogły sobie pozwolić na dziwne, jednofunkcyjne pomieszczenia. Menedżerowie to uwielbiali, ponieważ było brutalne, efektywne i uczciwe. Potem ziemia stała się droga. Kort squasha zajmuje przestrzeń, wysokość i zaangażowanie. Nie można go łatwo przekształcić. Siłownie chciały otwartych przestrzeni. Deweloperzy chcieli mieszkań. Instytucje chciały elastyczności....