Alles wat duurder wordt dan de inflatie is iets dat de overheid zwaar subsidieert, reguleert of direct controleert. Gezondheidszorg. Onderwijs. Huisvesting. Kinderopvang. Alles wat in de loop van de tijd goedkoper en beter wordt, is wat overblijft voor concurrentie, innovatie en vrijwillige uitwisseling. Dat is geen toeval. Dat is causaliteit. De staat verhoogt niet alleen de prijzen. Het vernietigt prikkels, bevriest innovatie, vergrendelt inefficiëntie en devalueert vervolgens de valuta om de schade te verbergen. Je betaalt meer, krijgt minder en wordt verteld dat je dankbaar moet zijn. Wat echt irrationeel is, is deze tegenstrijdigheid: Mensen zijn verontwaardigd dat iemand rijkdom vergaart door waarde te bieden die ze vrijwillig kiezen om te kopen. Toch eisen ze actief meer macht voor instellingen die het leven slechter maken, elk jaar meer kosten en nooit verbeteren, ondanks eindeloos toenemende inkomsten. Privé-vermogen groeit alleen als mensen vrijwillig waarde belonen. Overheidsmacht groeit zelfs wanneer het faalt. Als hoge prijzen veroorzaakt zouden worden door "hebzucht", zouden competitieve markten hetzelfde patroon vertonen. Dat doen ze niet. Alleen de sectoren die geïsoleerd zijn van concurrentie verrotten. Dit is geen marktfalen. Het is het onvermijdelijke falen dat centrale planning garandeert.