Bu sefer babama bakmak için Çin'e döndüğümde aniden şunu fark ettim: Bu orta yaşlarda dönüm noktası olabilir. Yaşlıların bedenleri azalmaya başladı ve hastalık, hastane ve refakatçi ...... Bu şeyler hepinizi bir anda vurur. Görünüşe göre dünya çapında sayısız orta yaşlı insan bu sahneyi her yıl aynı zamanda yaşıyor. Görünüşte, yirmili yaşlarımızda olduğumuzdan daha yetenekli ve kârlıyız. Ancak aynı zamanda riskler de arttı. Gerçekten zor olan şey aslında nasıl dengeleneceğidir - yaşlılar ve gençler vardır ve kendinizi desteklemeniz gerekir. Ben her zaman "Stoacılığa" inandım. Basitçe söylemek gerekirse, önceden ayırt etmektir: Neyi kontrol edebilirim ve neyi kontrol edemem. Sonra bunun bana kazanacak bir şey getirip getiremeyeceğini merak ediyorum - şimdilik göremesem bile. İlk başta bu deneyimin anlamsız olduğunu düşündüm. Ama daha sonra bunun aslında beni yeniden anlamamı sağladığını öğrendim: neden yaşadığımı. Babamın hastalanıp hastaneye kaldırıldığı dönemde birdenbire anladım ki, Yeni Zelanda'daki ailem benim en önemli desteğimdir. Geçmişte önemsediğim projeler, başarılar ve unvanlar, Ne kadar güzel olursa olsun bir gün perde çağrısı olacaktır. Bazıları mutlu bir şekilde sona erdi, bazıları aceleyle sona erdi - karar vermek bize bağlı değil. Artık hayat treninin durmadığına inanıyorum, Sadece parça değiştirdi. Orta yaş bir kriz değil, yeniden başlamak için bir fırsattır. En büyük çıkarım, sonunda ne yaşamak istediğimi bildiğimdir. Artık zamanımı buna değmeyen şeylerle boşa harcamıyorum. Bu şeyler on yıl önce özellikle yüz kurtarıcı ve güzel görünse bile....