Engels is een geweldige taal om schrijven te onderwijzen, omdat het erg lelijk is. In wezen rijmt er bijna niets, dus geef je grotendeels op met het schrijven van mooi gerijmde proza, en zeg je gewoon wat je wilt zeggen, duidelijk en beknopt, zoals Hemingway doet.

In mooiere talen kunnen schrijvers de drang niet weerstaan om alles ritmisch mooi te schrijven, zelfs ten koste van de expositorische helderheid. Elk essay wordt tegelijkertijd een muzikale oefening, wat mooi is, maar een negatieve waarde heeft voor de helderheid.