Beijing Verhalen Ronde 2 Sommigen zeiden dat ze het vervolgverhaal wilden horen, en ineens wilde ik die fragmentarische momenten in Beijing oppakken en opschrijven. In Beijing staat er een "grote onderbroek", en in de buurt is er een bijzonder bekend restaurant genaamd Fuluo Bistro. Toen wilde ik daar heel graag een foto maken, met een glimlach tegen de achtergrond van de CBD-nacht, en een post op mijn sociale media plaatsen om te doen alsof ik een geweldig leven leidde. Later keek ik naar de gemiddelde prijs op de recensiesite en sloot ik de pagina stilletjes af, denkend "te duur". En daarna ben ik er nooit meer geweest. Ik dacht altijd dat er nog kansen zouden zijn, maar uiteindelijk werd het steeds uitgesteld en vervaagde zelfs de wens om te gaan. De winkel waar ik werkte heette Modernista, en iedereen noemde het "Oude Mo". Verborgen in de Baochao Hutong, waren er veel buitenlanders, het leek wel een klein utopia dat plotseling uit de diepte van de steeg opdook. Zwart-wit geblokte vloeren, een oude houten bar, de trap kraakte als je erop liep, en beneden was er een klein theater waar jazz, swing en flamenco elkaar afwisselden. Toen ik na mijn werk een drankje ging doen, voelde ik me helemaal ontspannen, alsof ik tijdelijk aan de realiteit van Beijing ontsnapte. Aan het einde van de Gulou is er een restaurant genaamd Xiongji Chao Shou. De beste smaak krijg je als je 's nachts na het werk in de bar, hongerig en springend naar buiten komt, de wind in je gezicht, en in het kleine restaurant gaat zitten. Een kom dampende rode olie chao shou wordt geserveerd, met pittige olie erop, en als je een hap neemt van de dunne huid en de zachte vulling, dan is dat pas echt een redding voor de ziel. Toen ik later weer ging, smaakte het hoe dan ook niet meer hetzelfde. Vorig jaar trok ik mijn vriend mee, en ik moest dat opnieuw beleven, maar na het eten keken we elkaar aan - het was niet de chao shou die veranderd was, maar wij waren niet meer die hongerige, bibberende mensen van vroeger. Het Gongti en Wudaokou zijn twee totaal verschillende nachten. Gongti heeft Mr. Shisan en One Third, en in die tijd was Gongti nog populairder dan het huidige in11, met de lichten aan, sprong iedereen samen, zo jong dat het leek alsof we de lucht konden doorboren. Later, toen ik weer naar die straat ging, was het vol met underground, de rook hing in de lucht, en de Element uit mijn herinneringen was allang een traan van de tijd geworden. Wudaokou daarentegen is het rijk van de studenten, met rijen goedkope bars, goedkoop bier, en eindeloze gesprekken. Het nachtleven in Beijing leeft in deze tegenstelling van duur en goedkoop, helder en duister. Ik hou ook heel erg van Peking eend, suikerriet en kleine peren soep. De in plakjes gesneden eend wordt in een dunne pannenkoek gewikkeld, en als je erin bijt, is het knapperig en vol sap; in de winter koop je een stokje suikerriet op straat, de suikerlaag is knapperig in de koude wind, en de zoetzure smaak raakt je hart. De winter in Beijing is bijtend koud, je wikkelt je in je jas, loopt op straat, terwijl je iets ijskouds in je mond hebt, maar je voelt je toch onverklaarbaar blij. Deze plaatsen die ik niet heb kunnen bezoeken, deze smaken die ik niet meer kan terugvinden, zijn allemaal kleine cadeautjes die Beijing me stilletjes heeft gegeven. Met een beetje spijt, maar precies genoeg om een leven lang over na te denken.