Wielu starszych ludzi z naszego pokolenia ma nawyk, aby przypominać, żeby nigdy nie zapominać o wyłączeniu światła przed wyjściem, a nawet mogą się wściekać z powodu tak drobnej sprawy. Z racjonalnego punktu widzenia wydaje się to bez sensu, wyłączenie światła na 150 dni to tylko oszczędność na chwilę korzystania z grzejnika lub klimatyzacji, a prąd jest nieskończony. W istocie jest to rodzaj kompulsywnego zachowania spowodowanego pamięcią o niedoborze. Każda kontrola wyłączenia światła przypomina powtarzające się sprawdzanie zamknięcia drzwi, dziecięcy lęk tworzy psychologiczną inercję, a jego zakończenie przynosi chwilowe poczucie bezpieczeństwa i ulgę od lęku. Ciekawe jest to, że wraz z wiekiem i wzrostem bogactwa, kompulsywne zachowania niekoniecznie osłabiają się, a wręcz mogą się nasilać, ponieważ wraz z starzeniem się trudniej jest kontrolować siebie, a potrzeba potwierdzenia i poczucia bezpieczeństwa rośnie. Ale czy to zachowanie jest absurdalne? Nie. Każde pokolenie ma swoje zbiorowe kompulsje. Każde pokolenie kompulsywnych zachowań to forma „zbiorowego lęku” zinternalizowanego przez to pokolenie. My, to pokolenie, na przykład, powtarzamy sprawdzanie telefonu (lęk informacyjny)? Realizujemy kroki (lęk zdrowotny)? Robimy zdjęcia przed jedzeniem (lęk społeczny)? W przyszłości być może każdą sprawę będziemy musieli konsultować z AI? Z perspektywy ewolucyjnej, ludzki mózg ma jedno podstawowe zadanie: tworzyć przewidywalność w chaotycznym świecie. Przewidywalność generuje poczucie bezpieczeństwa. Poczucie bezpieczeństwa zmniejsza lęk. Zmniejszenie lęku pozwala przetrwać. „Kontrolowany, powtarzalny mały ruch” sprawia, że czujesz, że świat nie skończy się. Dlatego, dopóki nie krzywdzisz siebie, nie krzywdzisz innych i nie wpływasz na jakość życia, nie ma się czym przejmować; naprawdę trzeba dostosować te kompulsywne zachowania, które powodują większy ból, konflikty lub koszty czasowe. Powyższe jest w zasadzie ręcznie pisane, z niewielką ilością odniesień do GPT.