68 yaşındaki müvekkilim beni durduran bir şey söyledi: "Son 20 yıl 5 yıl gibi geldi. Çoğunu hatırlamıyorum." İşte sinirbilim, yaşlandıkça zamanın neden hızlandığına dair ne söylüyor—ve bunu yavaşlatan tek şey: 10 yaşında, bir yıl = hayatınızın %10'u. Her şey yeni. 68 yaşında bir yıl = hayatınızın %1,5'i. 40 yıldır aynı rutin. Her şey rutin olduğunda, zaman bulanıklaşır. Beyniniz anıları kodlamıyor. Ama yeni deneyimler? Zamanı uzatıyorlar. Tekrar zengin hissettir. Resim dersleri almaya başladı. İtalyanca öğrenmek. Bir gıda bankasında gönüllü olmak. "Yeniden yaşıyormuşum gibi hissediyorum. Haftalar aslında artık uzun geliyor." Her ay bir yeni deneyim, zamanı nasıl deneyimlediğinizi kelimenin tam anlamıyla değiştirebilir. Uygulama: Aynı programları izlemeyi bırak. Bir yemek kursuna katıl. 10 yıldır geçtiğiniz o müzeni ziyaret edin. Rutin yıllarını çalar. Yenilik onları geri verir.

Müşterinin çocukları 28, 31 ve 34. 3,2 milyon dolar elinde duruyor. Öldüğünde her şeyi bırakmak istiyor. Sordum: "58, 61 ve 64 yaşlarında ne için paraya ihtiyaçları olacak?" İpotekleri ödenecek. Çocuklar büyüyecek. Emeklilik hesapları fonlandı. Bu arada, şu anda: Bunlardan biri öğrenci kredilerinde boğulmak Bu pazarda ev almak mümkün değil Biri kısıtlı bir bütçeyle düğün planlamak Bugün 50 bin dolar hayatlarını değiştiriyor. 60 dolar 50 bin mı? Bu bir yuvarlama hatası. Bu yıl her birine 30 bin dolar veriyor. Onların bunu kullanmasını izlemek. Anılarınla öl, paranla değil.

25 yıl planlayıcı olarak çalıştım. Bu dava hâlâ beni rahatsız ediyor. Yeni Müşteri: 64 yaşında. Bir lojistik şirketinin kurucu ortakları. Maraton koşucusu. 50 gibi görünüyordu. Ortakları bir alıcı buldu. Şirket için 45 milyon dolar. Payı: 15 milyon dolar. Anlaşma Ocak'ta kapanıyor. Bu Ekim ayıydı. Ben: "Sizin alım-satım yönteminiz modası geçmiş. Bu satış kapanmadan önce HEMEN güncelleyin." O: "90 gün sonra önemi olmayan evrak işlerine neden para harcayım ki?" Ben: "Çünkü bir şey olursa, o eski anlaşma her şeyi kontrol eder." O: "Haftada 50 mil koşuyorum. İyi olacağım." Üç hafta sonra. Spor salonunda büyük bir kalp krizi geçirdi. 64 yaşında öldü. Eski alım-satım sistemi devreye girdi. Şirketin değerini 9 milyon dolar olarak değerlendirdim. Mirası 3 milyon dolar aldı. Alıcı hâlâ 45 milyon dolar ödedi. Ortakları, satıştan önce satın alma ve 42 milyon doları paylaştı. Mirasına 15 milyon dolar yerine 3 milyon dolar kazandırdı. Ama işte daha da kötüleşiyor. Miras planı da eskiydi. İkinci eşi, 35 yaşında, çoğunu aldı ve tavsiyemi kabul etmedi. Güven yok. Üç çocuğu için hiçbir koruma yok. Birkaç ay sonra eve gidip onu kontrol ettim. Girişte 500 bin dolarlık arabalar. Hepsi yeniydi. 3 yılda tüm 3 milyon doları harcadı. Erkek arkadaşı. Gezi. "Yatırımlar." Üç çocuğu milyonlar alması gerekirken her biri 100 bin aldı. Ekim ayında her şeyi güncellemek maliyeti nedir? $6K. 6 bin dolar tasarruf etti. Beni öldüren şey şunlar: Ortakları, çocuklarının bakılmasını istediğini biliyordu. Karısı onun ne istediğini biliyordu. Herkes niyetini biliyordu. Ama masada 14 milyon dolar olduğunda, niyetler önemli değil. Hukuki belgeler önemlidir. Bu büyük ve trajik bir vaka olmasına rağmen, hikayeyi çok kez gördüm. Sağlıklı olduğunuz için ekstra zaman alamıyorsun. Belgeler aksi söylüyorsa insanların doğru olanı yapacağına güvenemezsiniz. Henüz imkanınız varken evraklarınızı doğru yapın.