"Mijn naam is Raymond. Ik ben 73. Ik werk op de parkeerplaats van het St. Joseph's Hospital. Minimumloon, oranje vest, een fluitje dat ik nauwelijks gebruik. De meeste mensen kijken niet eens naar me. Ik ben gewoon de oude man die auto's naar parkeerplaatsen zwaait. Maar ik zie alles. Zoals de zwarte sedan die elke ochtend om 6 uur de parkeerplaats rondreed, drie weken lang. Een jonge man achter het stuur, grootmoeder op de passagiersstoel. Chemotherapie, dacht ik. Hij liet haar bij de ingang afzetten, en zocht dan 20 minuten naar een parkeerplaats, waardoor hij haar afspraken miste. Op een ochtend stopte ik hem. "Hoe laat morgen?" "6:15," zei hij, verward. "Parkeerplaats A-7 zal leeg zijn. Ik houd het vrij." Hij knipperde. "Jij... jij kunt dat doen?" "Ik kan het nu," zei ik. De volgende ochtend stond ik in A-7, hield mijn grond terwijl auto's boos rondcirkelen. Toen zijn sedan arriveerde, bewoog ik. Hij rolde zijn raam naar beneden, sprakeloos. "Waarom?" "Omdat ze jou daar binnen nodig heeft," zei ik. "Niet hier buiten stressen." Hij huilde. Juist daar op de parkeerplaats. Het woord verspreidde zich stilletjes. Een vader met een zieke baby vroeg of ik kon helpen. Een vrouw die haar stervende man bezocht. Ik begon om 5 uur 's ochtends te komen, notitieboekje in de hand, om bij te houden wie wat nodig had. Gereserveerde plekken werden heilig. Mensen stopten met toeteren. Ze wachtten. Omdat ze wisten dat iemand anders vocht tegen iets dat groter was dan verkeer. Maar hier is wat alles veranderde, een zakenman in een Mercedes schreeuwde me een ochtend toe. "Ik ben niet ziek! Ik heb die plek nodig voor een vergadering!" "Loop dan," zei ik kalm. "Die plek is voor iemand wiens handen te hard trillen om een stuur vast te houden." Hij reed woedend weg. Maar een vrouw achter hem stapte uit haar auto en omhelsde me. "Mijn zoon heeft leukemie," snikte ze. "Dank je dat je ons ziet." Het ziekenhuis probeerde me tegen te houden. "Aansprakelijkheidsproblemen," zeiden ze. Maar toen begonnen families brieven te schrijven. Tientallen. "Raymond maakte de slechtste dagen draaglijk." "Hij gaf ons één ding minder om ons druk over te maken." Vorige maand maakten ze het officieel. "Gereserveerde Parkeerplaatsen voor Families in Crisis." Tien plekken, gemarkeerd met blauwe borden. En ze vroegen me om het te beheren. Maar het beste deel? Een man die ik twee jaar geleden had geholpen, zijn moeder overleefde, kwam terug. Hij is een timmerman. Bouwde een kleine houten doos, monteerde deze bij de gereserveerde plekken. Binnenin? Gebedkaarten, tissues, pepermuntjes en een brief, "Neem wat je nodig hebt. Je bent niet alleen. -Raymond & Vrienden" Mensen laten nu dingen achter. Granola repen. Telefoonladers. Gisteren liet iemand een handgebreide deken achter....