De Chinese keuken verheft textuur (kougan) tot een hoge kunstvorm die vaak verwarrend is voor westerlingen, en viert gelatineuze, glibberige en kraakbeenachtige sensaties die westerse smaken historisch gezien vaak afwijzen. Deze obsessie is gecodeerd in de taal zelf, die tientallen specifieke enkelvoudige karakters bevat voor verschillende mondgevoelens—zoals de veerkrachtige Q of de glibberige huá—terwijl Europese talen vaak een hele zin nodig zouden hebben om dezelfde complexe fysieke sensatie uit te leggen.