Ik zie mezelf niet als Bryan Johnson, maar als een verzameling van 68 biljoen cellen. Meer dan de helft van die cellen (38 biljoen) zijn vreemde bacteriën. Vreemde wezens die ik huisvest. Er zijn ook verschillende versies van mij. Er is een versie van mij die zich energiek en levendig voelt in de ochtenden; er is een andere Bryan om 19.00 uur die moe is van de dag. Er is een vader-versie van mij, enzovoort. Elke van deze Bryans heeft een unieke fysiologische configuratie. Mijn brein probeert deze verschillen en tegenstrijdigheden glad te strijken en ze te smelten tot een enkele identiteit, maar de gegevens vertellen een ander verhaal. Ik heb de afgelopen jaren geprobeerd elke versie van mij te karakteriseren. Geen verrassing, ik heb ontdekt dat gegevens mijn subjectieve mentale en emotionele toestanden kunnen verklaren. Het verklaart waarom ik levendig, of lethargisch, of verliefd voel. Er zijn biochemische handtekeningen voor al deze toestanden. We weten dit, maar het zien ervan maakt het anders. Mezelf meten en deze opkomende toestanden in real-time zien heeft me ertoe gebracht om bijzonder nadenkend te zijn over de factoren die mijn bewuste ervaring beïnvloeden. Ik ben in wezen mijn inputs. Dingen zoals slaap, voeding, lichaamsbeweging, omgeving, stress, biomarkers en relaties. Door deze zorgvuldig te ontwerpen, ben ik in staat geweest om meer voorspelbaarheid en controle te creëren over mijn bewuste bestaan. Waar het eerder een beetje willekeurig aanvoelde, of dat ik werd meegesleept door krachten buiten mijn invloed, voelt zoveel van mijn geleefde ervaring nu algoritmisch aan. Hoewel dat voor sommigen dystopisch kan klinken, voelt het bevrijdend en empowerend voor mij.